Dit Verhaal Ik kan u geruststellen. Dit boek van de Italiaan Barrico heeft aan mijn hoge verwachtingen voldaan. Deze verwachtingen zijn gewekt door zijn novelle  Zijde. Een juweeltje waarvan ik intens heb genoten.   Dit verhaal is een bonte verzameling van zeven totaal verschillende verhalen die één magnifiek geheel vomen. Op een heel afwisselende en daardoor voor mij aantrekkelijke manier wordt dit aan ons lezers verteld. Hierin herken je onomstotelijk de vakman in de schrijver. Alle verhaallijnen in het boek leiden tot een finale, waar de twee hoofdfiguren elkaar uiteindelijk hervinden, ook al zijn hun levens lichtjaren van elkaar verwijderd. De liefde tussen deze twee mensen, Ultimo en Elizaveta is bijzonder. Zoals u heeft kunnen opmaken uit de voordrachten van vanavond zijn er meerdere lagen in dit boek te ontdekken. Voor mij is dit boek echter bovenal een liefdesverhaal. De verschillende personages uit het leven van de hoofdpersoon Ultimo komen elkaar steeds – terloops - tegen in de verschillende verhalen. Stukje bij beetje past het verhaal in elkaar. De toon van het boek is licht, champagneachtig. Soms lijkt het alsof er geen duidelijk plot is. Het rakelingse van de ontmoetingen die een heel leven omspannen deed me sterk denken aan de boekencyclus van Anthony Powell, a Dance to the music of time. Net als in zijn eerdere boek Zijde, bekruipt je het gevoel alsof je je in de verbeelding van de fantasie begeeft. Dit bezorgt je als lezer een heel intens gevoel waarbij de ratio even buiten spel staat en je in een nieuwe werkelijkheid treedt. Als rationeel ingesteld persoon heb ik dit ondergaan alsof je onder handen bent geweest van een illusionist. Onmiskenbaar wordt dit verhaal verteld door een Italiaan. Dit blijkt uit het genot waarmee hij de schoonheid van elke vrouw beschrijft en de detailles over hun kleding bespreekt. Over dit boek ligt de gouden gloed van het Italiaanse licht. Niet voor niets heeft Ultimo, de hoofdpersoon dan ook een gouden schaduw, een soort aureool waardoor hij onmiddellijk in gezelschap wordt opgemerkt. Barrico hanteert op grandioze wijze een keur aan schrijfstijlen, die hij heel functioneel aanpast aan de wisselende verteller en die recht doet aan de inhoud van het betreffende verhaal. Graag wil ik u hiervan twee voorbeelden noemen. Zo is er een ontroerend vijfde deel geschreven vol herhalingen en niet kloppende zinnen, opgetekend uit het infantiele brein van het broertje van de hoofdpersoon. En zo is er een derde deel dat het gaat over de Eerste Wereld oorlog in Italië. Een nagenoeg ontoegankelijk onderwerp als deze waanzinnige loopgravenoorlog wordt als een waar EPOS beschreven. De bijna zintuiglijke beschrijving van de eindeloze modder en de stoffelijke overschotten komen je als lezer heel dichtbij Als leidraad gebruikt de schrijver hierbij de menselijke zoektocht van een vader die de desertie van zijn zoon tijdens de laatste dagen van deze oorlog tracht te doorgronden. Schrijnend is de honger van deze vader, hoogleraar mathematica, naar krijgskundige informatie en speculaties. Dit verhaal is ook een reis door de geschiedenis van de twintigste eeuw. De automobiel, aanvankelijk een speeltje voor rijkelui met teveel tijd, speelt daarbij een belangrijke rol. De fysieke beleving van mensen als zij voor het eerst zo’n ijzeren insect zien zijn beeldend beschreven en invoelbaar. En je kan je voorstellen dat mensen met hun schort voor en stofdoek in de hand ervoor uit hun huizen kwamen. Naast de automobiel zijn er ook nog de races en circuits.  Ultimo houdt namelijk van de absolute schoonheid van wegen. Hij beziet en beschrijft uiteindelijk dan ook zijn hele leven in een metafoor van wegen. En als rasechte Italiaan kan hij ook een vrouw beminnen als een avontuurlijke rit op een eigenhandig aangelegd parcours.   Dorothée Wientjens